Misschien bezoekt u deze website en denkt u: ‘Moet dat nu echt?? Samenkomen om te bidden?’ Ongetwijfeld komen er direct gedachten boven: ‘We kunnen immers niet bidden’, of: ‘Ik kom in mijn persoonlijke gebed al niet eens uit mijn woorden’, of: ‘Ik geloof dat dit nooit iets voor mij zou zijn.’
“En zij waren volhardende in de leer der apostelen, en in de gemeenschap, en in de breking des broods, en in de gebeden” (Handelingen 2:42 SV).
De kanttekening bij de woorden ‘in de gebeden’ is: ‘Namelijk die openlijk in de vergaderingen van de ganse gemeente geschiedden.’
Alweer een poos geleden hoorde ik in een preek een illustratie. De
predikant deed zijn best uit te leggen hoe we elkaar als gemeenteleden voor
onze geestelijke groei nodig hebben. We zijn niet geroepen om in isolatie van
andere christenen te groeien in geloof… Nee, God heeft ons geplaatst in een
lichaam: de plaatselijke gemeente, waarvan we levende lidmaten zijn. We
hebben gezamenlijk de verantwoording ‘in alles toe te
groeien naar Hem die het Hoofd is, […] bijeengehouden door elke band die
ondersteuning geeft’ (Efeze 4:15,16). De predikant gaf het voorbeeld van een
vurige houtskool… die heel snel zou uitdoven als hij uit het vuur gehaald zou
worden. In isolatie van de andere kolen gaat zo’n kooltje snel uit. Dit is
inderdaad zo… en een goede illustratie van wat er met een christen gebeurt die
uit de christelijke kerk stapt en denkt alléén de christelijke strijd te kunnen
strijden… Maar er zit ook een andere kant aan deze illustratie en die is niet
minder waar. En daar moest ik aan denken…
Jarenlang kookte ik regelmatig met een houtskoolvuurtje in Togo. Het eist echt geduld om van een bergje koude houtskooltjes een gloeiend vuur te stoken!
Eerst een paar grassprietjes laten branden, dan een paar houtjes… uiteindelijk
begint één kooltje te gloeien en dan… door voortdurend met een waaiertje dit
kooltje aan te jagen… verspreidt het vuur zich over de andere kolen en ontstaat er een vuur. Het is dus niet verwonderlijk dat het hier gebruikelijk is om bij je
buurvrouw een brandend kooltje te gaan halen om jouw vuurtje mee te beginnen… het scheelt zeker tien minuten in het proces!
Maar nu de andere kant van die illustratie: een brandend kooltje tussen andere kooltjes leggen was absoluut geen garantie dat dat kooltje bleef branden!!! Als je er niet bij ging zitten met je waaiertje, doofde dit kooltje gewoon uit, tussen alle andere kooltjes in. Het is mijn diepe overtuiging en ervaring dat, net zoals dat waaien essentieel was voor dat houtskoolvuur, ‘corporate prayer’ (dit is letterlijk vertaald ‘lichaamsgebed’… het eensgezinde, gezamenlijke gebed van gemeenteleden tot hun hemelse Vader) absoluut essentieel is voor de geestelijke groei, en gloei, van een gemeente (net zoals een persoonlijk gebedsleven essentieel is voor de persoonlijke groei in het geloof).